کارشناسان
معتقدند تا قبل از هشت سالگی ورزش برای بچه‌ها ممنوع است. آنها
می‌گویند در این سن بازی کردن و طراحی انواع بازی‌ها بهترین کمک برای رشد
جسمانی و درگیر کردن بچه‌ها با فعالیت‌های بدنی است. در کشورهای پیشرفته
بازی‌هایی طراحی شده که به رشد استخوانی بچه‌ها کمک می‌کند. پریدن از روی
مانع‌ها، آویزان شدن از وسایل بازی، رد شدن از تونل‌های روباز،
دویدن‌های مارپیچی و… از انواع این بازی‌هاست. متخصصانی که این بازی‌ها را
طراحی کرده‌اند، به این موضوع توجه داشته‌اند که همه اعضای بدن بچه‌ها از
استخوان‌ها گرفته تا عضله‌ها درگیر فعالیت شوند. آنها می‌گویند در این سنین
بهتر است بازی در حدی باشد که انرژی بچه‌ها تخلیه شود. این گروه مخالف
کلاس‌های آمورزشی هستند و نظرشان این است که یادگیری یکی، دو مهارت بچه‌ها
را خسته و کسل می‌کند و همه بدن آنها را درگیر نمی‌کند.
شنا و ژیمناستیک استثناست? ⁉
بعضی
کارشناسان می‌گویند بچه‌ها در سن شش سالگی می‌توانند ورزش‌هایی مثل
شنا و ژیمناستیک را شروع کنند اما ورزش‌های دیگر حتما باید از هشت‌سالگی
آغاز شود. البته شنا برای سنین پایین هم مانعی ندارد به این شرط که مربی یا
خانواده، بچه را مجبور نکنند که تکنیک خاصی را یاد بگیرد. بازی در آب و
حرکات‌هایی که خود بچه‌ها انجام می‌دهند خیلی بیشتر از آموزش کرال پشت و
شنای قورباغه و پروانه می‌تواند به آنها کمک کند. بعضی از بچه‌ها با
آموزش‌های اشتباه مربیان از آب و شنا می‌ترسند و برای همیشه از این دو
فراری می‌شوند. اگر اجازه داده شود که کودک کم‌کم و بدون اصرار بزرگترها
وارد آب شود و فقط بازی کند، راحت‌تر می‌تواند با آن رابطه برقرار کند. این
جمله بزرگترها که «تو حتما باید شنا یاد بگیری» حالت تدافعی در بچه‌ها
ایجاد می‌کند. پرت کردن بچه‌ها در آب هم بدترین راه آموزش آنها و غلبه بر
ترس‌شان است؛ کاری که بعضی از خانواده‌ها انجام می‌دهند.
12 سالگی؛ در این سن ورزش‌تان را انتخاب کنید
تحقیقاتی
که کارشناسان انجام داده‌اند نشان می‌دهد در 10 تا 12 سالگی بچه‌ها
راه‌شان را انتخاب می‌کنند. آنها که روحیه گروهی بیشتری دارند، رشته‌هایی
مثل فوتبال، والیبال و بسکتبال را انتخاب می‌کنند و بعضی‌ها هم دوست دارند
ورزش‌های انفرادی را انجام بدهند. البته این انتخاب بستگی به این دارد که
بچه در چه شرایطی فعالیت کرده در دوران برگزاری جام جهانی فوتبال گرایش‌ها
به این رشته بیشتر است. در این سن اگر دیگر تیم‌های ملی کشوری که بچه‌ها
آنجا زندگی می‌کنند، نتیجه خوبی گرفته باشند، بچه‌ها آن رشته را انتخاب
می‌کنند، نمونه‌اش در خود ایران اتفاق افتاد؛ سال گذشته بعد از بازی‌های
تیم ملی والیبال در لیگ جهانی، تعداد بچه‌هایی که در کلاس‌های والیبال
ثبت‌نام کرده بودند، رشد قابل‌توجهی داشت.
به روحیه کودک توجه کنید .
فدراسیون‌های
ورزشی برای بچه‌هایی که در سنین پایین هستند، مسابقه می‌گذارند. مسابقات
گروه سنی نونهالان در رشته‌هایی مثل کشتی، تکواندو، کاراته و… برگزار
می‌شود. کارشناسان روانشناسی خیلی با این موضوع موافق نیستند. آنها معتقدند
برگزاری مسابقاتی که تعیین بازنده و برنده در آن اتفاق مهمی است و برنده
مدال می‌گیرد و در فضایی عمومی تشویق می‌شود، می‌تواند آسیب‌های غیرقابل
جبرانی داشته باشد. شکست در سن‌های پایین، کودک را از ادامه یک فعالیت
ورزشی منصرف می‌کند. بچه‌ها از 14 سالگی به بعد باخت و برد را درک
می‌کنند و فهم این موضوع برای‌شان حل می‌شود. توصیه کارشناسان این است که
مسابقات جدی از این سن به بعد برگزار شود.
هشت سالگی؛ بهترین سن برای شروع
باتوجه
به فعالیت‌هایی که بچه‌ها درسن پایین داشته‌اند، می‌توان تشخیص داد آنها
به چه ورزش‌هایی علاقه و در چه رشته‌هایی استعداد دارند. علاقه به دویدن،
شنا کردن، بازی با توپ و.. می‌تواند بهترین کمک برای والدین و مربیان در
انتخاب رشته ورزشی بچه‌ها باشد. در هشت سالگی می‌شود آموزش در یک رشته خاص
را برای بچه‌ها شروع کرد. برگزاری مسابقه در این سن هم مشکلات چندانی برای
بچه‌ها ایجاد نمی‌کند، البته به این شرط که بچه‌هایی که در یک سطح هستند با
هم رقابت کنند و شکست در روحیه آنها تاثیرات مخربی نگذارد. در این سن باید
لذت بردن بچه‌ها از ورزشی که انجام می‌دهند در اولویت باشد.
مواظب آسیب‌ها ی جسمی و روانی بر کودک حین برگزاری مسابقات باشید.
